Moestuinieren is een soort masochisme. Als je even de andere kant op kijkt zijn al je plantjes afgeknaagd. Het is te droog, te nat, te warm, te koud. En als het dat niet is, dan is er wel te veel of te weinig zon, altijd wat. Maar op dit moment is het in onze moestuin een combinatie van traag zaad en snel groeiend onkruid. Dus ik heb een x aantal halfuurtjes op de knieën doorgebracht om het onkruid tot kippenvoer te bevorderen. Aan het trage zaad doe je weinig, je moet een beetje geluk hebben. De bonen afdeling doet het tot nu toe goed, de kolen zo zo, en bij de uien en wortels is het huilen. De sla lijkt te lukken en de vorige week aangeschafte lollo bianco probeert het onkruid na te doen.
Maar veel eetbaars is er op dit moment nog niet, af en toe asperges. Het wachten is op de volgende oogst spinazie en raapstelen. Ik hobbel met de camera door de moestuin, het wil niet zo. De camera snapt niet wat ik wil, dat krijg je als je priegelplantjes van dichtbij op de foto wilt zetten. Ik lig in een onmogelijke houding in de moestuin terwijl ik een koolrabi in de dop op de foto probeer te krijgen. Hoe bedoel je niet fotogeniek ?
Ik kijk eens om me heen, de rabarber is al op volle sterkte en probeert de pioenrozen te overweldigen, ik trek er drie stengels af om straks in de pan te hakken. En dat daar, is dat ? Ja, dat is. Dat is een rood kleurende aardbei oftewel hoogste tijd om "het plaatsen der netten" op de weekend agenda te schrijven.
Die planning is al aardig vol, want ik had me voorgenomen de verschillende soorten "stok" bonen in de grond te stoppen. En ook de tomaten en paprika's staan te trappelen om de wijde moestuin wereld in te gaan. Ja hoor, heel ontspannend zo'n moestuin vooral als je een masochist bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten